Beste lezers,
In mijn tweede rubriek zijn enkele uitdagingen van innovatiestructuren aangestipt. In deze rubriek wil ik graag enkele praktische ervaringen delen m.b.t. innovatieprojecten.
Zorgprofessionals
Professionals in de zorg zijn van 24 karaat goud. Dit is puur goud en dat heeft als kenmerk mooi en van waarde, maar tegelijkertijd ook heel breekbaar te zijn. Deze metafoor geeft dan ook precies aan wat de huidige zorgpraktijk situatie is.
In mijn voorgaande schrijven wordt de medewerker gezien als belangrijke sleutel waarmee succesvol een innovatie ingebed kan worden. Of het nu in een individuele thuissituatie van een zorgvrager is of een grootschalige intramurale opschaling betreft: de zorgprofessional heeft de hoofdrol bij al deze innovatieve activiteiten.
Ik hoef vast de uitdagingen binnen de zorg niet meer aan te reiken. Het is duidelijk dat er al grote tekorten zijn en dat deze ook nog zullen gaan toenemen. Dus, met het zorg blijven leveren zoals nu gebeurt, redden we het niet om zorgeloos de toekomst tegemoet te zien. Vernieuwen moet! Maar hoe?
In de top van de organisatie wordt in toenemende mate deze urgentie gevoeld. Dit is zichtbaar omdat er geld wordt vrijgemaakt en expertise wordt ingehuurd. In een aantal gevallen resulteert dit in het naar binnen dragen van technologie “…want dit gaat de zorg ondersteunen…”. En dan is moet het implementatietraject nog beginnen.
Wat in de praktijk m.i. te vaak niet onderkend wordt, is de situatie van de medewerker. De zorgverlener anno nu is gestart met ’n opleiding in de zorg vanwege diens persoonlijke motivatie en niet in de eerste plaats om het geld. De incentive voor de meeste medewerkers is “…gewoon een glimlach, het tevreden zijn en geluksmomenten van ’n cliënt ervaren…”.
Dat houdt in, dat alle belanghebbenden waaronder ook de leidinggevenden (midden en hoog) moeten begrijpen dat een medewerker ooit de keus heeft gemaakt om in de zorg te werken om een bijdrage te leveren aan het welzijn van de cliënt/ patiënt. Ik noem dat de ‘warme zorg’. Het mogen geven van deze warme zorg is de grootste ‘motivator’ voor een professional. De verbinding van mens tot mens, het mogen en kunnen bijdragen aan het welbevinden van een kwetsbaar mens maakt zelfs het loon bij de zorgprofessional ondergeschikt.
Het is al geruime tijd zo, dat de zorgmedewerker steeds weer een stapje harder gaat lopen omdat het aanbod niet meer kan voldoen aan de vraag. Deze stapjes gaan vaak ongemerkt en worden sluipend, maar volledig onterecht, als vanzelfsprekend beschouwd. Zoals meer cliënten in een uur, langer werken dan je rooster, extra avond- en/of weekenddienst, etc. De sociale druk vanuit de organisatie en de familie van cliënten, maar ook het intrinsieke verantwoordelijkheidsgevoel naar de cliënt speelt parten. “…je kunt de cliënt toch niet zonder zorg achterlaten…”. Gevolgen hiervan zijn dat de medewerker noodgedwongen kiest om minder FTE te gaan werken, solliciteert op een andere functie, kiest voor een andere organisatie of zelfs kiest voor een andere branche. En in het ergste geval moet er afgehaakt worden vanwege (fysieke) klachten. Hiermee zijn “we” zowel op lokaal niveau als op macroniveau bezien zeker niet geholpen. Niet met de tekorten aan menskracht maar zeker ook niet met het daarmee gepaard gaande kwaliteitsverlies van de zorg.
Als we nu blijven beseffen dat de professional ooit een keus heeft gemaakt op basis van de glimlach van de cliënt dan is de zoektocht naar een ondersteuning die bijdraagt aan meer tijd voor de ‘warme zorg’ logisch. Daarmee positioneer je het belang van de professional naast het belang voor de patiënt/ cliënt. Met name de (direct) leidinggevende moet hiervan continue bewust zijn. Alles wat bijdraagt om meer tijd te hebben voor de warme zorg zal eerder tot adoptie en implementatie van ondersteuning leiden. Kijk daarom als organisatie vanuit deze visie naar het vernieuwen en bepaal hierop de keuze voor vernieuwing waaronder technologie. Niet vanuit businessmodel waarbij we denken minder medewerkers nodig te hebben of geld kunnen besparen. Het is daarom niet alleen een zoektocht naar ondersteuning vanwege de noodzaak om medewerkers te faciliteren voor het werk, maar zeker ook om medewerkers langer, goedgemutst en gezonder aan de organisatie te verbinden. Dit komt de huidige en toekomstige zorgvrager zeker ten goede en weerhoudt 24 karaat goud van breken.
In een volgende rubriek schrijf ik waarom het op lange termijn durven denken zo nodig is.
Als u een reactie wilt geven stellen mijn team en ik dat zeer op prijs.
Door: Ad Blom