Hoe lang wordt er nu al aangegeven dat de ouderen- en gehandicaptenzorg met een infarct te vergelijken is. Een infarct dat verergert. Een progressieve vorm eigenlijk. En dan ook nog een infarct waarbij we geen protocollaire interventie ‘acute zorg’ voorhanden hebben.
Steeds vaker als ik dit hoor of lees, denk ik: “daar gaan we weer”…. Mijn triestige conclusie is dan ook, dat er geruime tijd en veelvuldig geconstateerd wordt dat er in de zorg een probleem is en een nog groter probleem gaat ontstaan in de toekomst maar dat er ondanks deze tijdige conclusies nog maar weinig wordt opgelost.
Hoe komt het nu dat dé oplossingen er nog steeds niet zijn? Dat is de vraag die ik mezelf steeds weer hoor stellen.
Ja, we doen zeker pogingen om oplossingen te vinden. We zoeken ernaar en we hebben zeker ook al veel concepten voorhanden. Alleen blijkt dat deze oplossingen onvoldoende zijn om het zorg en welzijnsinfarct curatief te lijf te gaan. We gaan het oplossen van het probleem uit de weg of kunnen de ingewikkeldheid ervan niet aan, zo lijkt het.
Op de een of andere manier zijn we goed in het bedenken van oplossingen en het maken van goede voornemens maar lukt het ons niet om deze voornemens door te zetten naar structurele oplossingen met daden
Bijvoorbeeld, we hebben al langere tijd (en ook heel veel) technologie ter ondersteuning van de zorg tot onze beschikking. Het gebruik ervan is nog steeds verre van vanzelfsprekend.
Er worden nog steeds veel nieuwe concepten ontwikkeld en heel gelukkig wordt dit steeds meer samen met de eindgebruiker gedaan. Ondanks dit gegeven, is opschalen van de oplossingen heel lastig. Is dit te ingewikkeld?
Er wordt best veel geïnvesteerd door subsidiegevers en instellingen in implementatietrajecten voor technologie en toch dooft het gebruik vaak uit als de eerste generatie gebruikers uit beeld raakt. Het lijkt af te hangen van personen. Dus geld is het probleem vaak niet maar motivatie creëren bij de grote groep is ingewikkeld.
In zorgland is zo langzamerhand iedereen ervan doordrongen dat de zorg anders georganiseerd moet worden. De consequentie dat er anders gewerkt moet worden als we het infarct willen genezen staat absoluut niet bij iedereen op het netvlies. De theoretische “mindset” is veranderd. De praktische “mindset’ zeker nog niet.
Om daadwerkelijk en structureel anders te gaan werken (niet alleen vinden dat het zou moeten) ontbreekt het fundament. En dat fundament is te vinden in het opleiden. Niet alleen de opleiding tot professional in de zorg. Ook de vervolgopleidingen en de interne opleidingen door de instellingen. Ik noem specifiek professional in de zorg. Dit is een breder begrip dan de zorgprofessional. Ook ondersteunende diensten en managers horen bij deze groep. En dat maakt het best ingewikkeld.
Essentieel is dan ook, dat de verschillende opleidingen voor de in de zorg werkende beroepen op het punt van innovatief vermogen de curricula hebben ingericht en ook nog op elkaar aansluiten.
En deze essentie is precies hetgeen ontbreekt. De visies en inhoud van de startende praktijk en die van de vervolgopleidingen en de interne opleidingen en de ervaringen in de praktijk, liggen uit elkaar. En dat is dan weer ingewikkeld.
Ik zou er dan ook voor willen pleiten om vanuit de vragen uit de praktijk ketens op te zetten voor scholingen en vervolgopleiding van professional in de zorg en interne scholing van de zorginstellingen. Dit is de enige manier om een stevig fundament voor duurzame vernieuwing te leggen en voor elkaar te krijgen dat we verder komen dan die eerste stap. Dit vraagt uiteraard veel van docenten en vervolgopleiders maar ook van de inhoudsdeskundigen en ervaren krachten.
Dat maakt het zeker weer ingewikkeld.
Nu hoop ik dat de ingewikkeldheid niet wordt geschuwd en aansluiten van opleiden meeweegt bij alle oplossingen die er al zijn en nog aan zullen komen.
Mocht u willen reageren stel ik dat zeer op prijs. CIV@rocmondriaan.nl